This is the Sinhala winning article from the creative writing competition, InkIt, written by Rtr. Nayani Dineshika. Enjoy!

දුරකථනය නාද විය…’හෙලෝ”  

පිලිතුරක් නැත, ‘හෙලෝ’ නැවතත් සෙහස් ඇමතුවේය. කිසිම පිලිතුරක් නොමැති නිසා ඔහු ඇමතුම විසන්දි කළේය. ඒ විගසම විදුලි පහන් නිවී ගියේය…. 

ෂිට් කරන්ට් එක… 

අසල රාක්කයේ තිබූ ඉටිපන්දම ගත් සෙහස් එය දල්වා මේසයේ කෙළවරක රඳවා පුටුවට වැටුනේය. ගැඹුරු හුස්මක් ගත් ඔහු සිය දෑස් පියා ගත්තේ පුරුද්දට මෙනි. මොහොතකි ඔහුට පුරුදු සුවඳක් දැනුනේය. සෙහස්ගේ මුවේ සිනහවක් ඇඳුණි. 

මහන්සිද ඔයාට. 

ඔහු බලාපොරොත්තු  වූ කටහඬ යි. 

ඔව් ගොඩක් මහන්සියි… 

ඉතින් කොහොමද අද දවසෙ වැඩ. 

වෙනදා වගේම යි වෙනසක් නෑ. 

ඒ ඔහුගේ සුපුරුදු පිළිතුරයි. 

ඔයාට පුළුවන් වෙනස් කරන්න. 

වුණ කිසිම දෙයක් වෙනස් කරන්න බෑ මට. 

ඒ වුණාට ඔයාට වෙනස් වෙන්න පුළුවන්. 

මොකද්ද මං කරන්න ඕන ඊෂා. 

ජීවත් වෙන්න.

මං තාම ජීවත් වෙනවා ඊෂා. මට ජීවත් වෙන්න උවමනාවන් නැතත් මම තාම හුස්ම ගන්නවා. 

ඔව් ඔයා හුස්ම ගන්නවා විතරයි. ජීවත් වෙන්නෙ නෑ. අඩුම උත්සාහ කරන්න.

මට ගොඩක් මහන්සියි ඊෂා… 

එකවරම හැරදමා තිබූ කවුළුවෙන් ආ සුළඟට ඉටිපන්දදම නිවුණි. 

මට ඕන මේ ඉටිපන්දදම වහේ නිමිලා යන්න.  

නැවත ඉටිපන්දම දල්වන ගමන් සෙහස් කීවේය.  

ඉතින්… ඇයි එහෙනම් ඔයා ආයෙත් ඉටිපන්දම පත්තු කළේ. 

ඔයා කැමති නිසා… ඉටිපන්දම් එළියට ඔයා කැමති නිසා. 

ඒත් ඔයා කැමති කලුවරට සෙහස්. 

ටික වෙලාවකින් සෙහස් ගේ දෑස් යොමු වුණේ ඉටිපන්දම් එළිය වැටී යන්තමින් පෙනෙන, ඉදිරිපස බිත්තියේ එල්ලා තිබූ ඔවුන්ගේ මංගල දිනයේ ගත් ඡායාරූපය දෙසටයි. 

මං ඔයාට කවදාහරි කියලා තියනවද ඊෂා ඔයාගේ හිනාව කොච්චර ලස්සනයිද කියල… 

ඔයා හැමදාම කියනවා සෙහස් ඔයා ආසම මම හිනා වෙලා ඉද්දී කියලා. 

එයාටත් ඇත්තේ ඔයාගේ හිනාවමයි. එහෙම නේද ඊෂා?  

එකවරම නිවී තිබුණු විදුලි පහන් දැල්වුණි. 

ඇසට වැටුණු විදුලි පහනේ එළියත් ඔහුට වදයක් සේ දැනුණි.

දැල්වෙමින් තිබූ ඉටිපන්දමත්, මේසය මත තිබුණු මල් පොකුරත් ගත් සෙහස් සාලයේ කොනක තිබූ ඊෂාගේ ඡායාරූපය අසලට පියමැන්නේය. 

අදට අවුරුද්දක් වෙනවා ඊෂා. මට පාළුයි… 

එදාට පස්සේ හැම දවසක්ම එක වගේ. 

මට නවතින්න ඕන… මට මහන්සියි… 

නෑ .! ඔයාට බෑ සෙහස්. 

ඔයාට පාළු නැතුව ඇති ඊෂා, ඔයා ගියේ අපේ දුවත් අරන්මයි… 

මේ අත්දෙක උඩ සිය ගානක් ළමයි අඬලා ඇති ඒත් මගේ දුව මගේ අත් දෙක උඩ ඇඬුවේ නෑ. 

නැවතත් ඔහුගේ දුරකථනය නාද වුණි. 

හෙලෝ

ඩොක්ටර් සෙහස්… 

හදිසි ඩිලිවරි එකක් තියනවා ඔයාට පුළුවන්ද ඉක්මනට හොස්පිට්ල් එකට එන්න. 

හරි මම එන්නම්…

The phone rang…’Hello’ 

No answer, ‘hello’ Sehas called again. There was no response, so he hung up. Immediately the lights went out. 

Ohh! power cut… 

Sehas took the candle from the nearby shelf, lit it and placed it on the edge of the table and sat on the chair. He took a deep breath and closed his eyes for a moment as usual.

He took a deep breath and closed his eyes. For a moment he smelled something familiar. Sehas had a smile on his face.

Are you tired?

It was the voice that he had been waiting for. 

yes very tired… 

How is work today? 

As usual, there is no difference. 

That was his usual reply. 

You can change. 

I can’t change anything that happened.

But you can change. 

What should I do, Isha? 

You should live. 

I am still alive, Isha. I don’t want to live, but I still breathe. 

You are only breathing but not living. At least try to live and see.

I am very tired, Isha… 

Suddenly the wind from the open window blew out the candle. 

I want to blow out immediately like this candle. 

Sehas said while lighting the candle again. 

So… why did you light the candle again? 

Because of you… you like candlelights. 

But Sehas you prefer darkness.

After a while, Sehas’ eyes drifted to the barely visible photo of their wedding day hanging on the front wall.

Isha, have I ever told you how beautiful your smile is…

You always say that you love me when I smile.

She also has your smile. Isn’t that so Isha?

All of a sudden the lights were turned on. The light fell into his eyes and he felt it like a torment. 

Then Sehas grabbed the burning candle and the bunch of flowers on the table and moved  to Isha’s photos which were kept in a corner of the living room. 

It’s been a year today, Isha. I miss… 

After that, every day was the same. 

I want to stop… I’m tired… 

No.! You can’t, Sehas. 

You must not feel lonely Isha, you took our daughter with you…

Hundreds of children have cried on my hands but my daughter did not cry on my hands.

His phone rang again. 

Hello 

Doctor Sehas… 

There is an emergency delivery, can you come to the hospital as soon as possible. 

Ok I will come…

கையடக்கத்தொலைபேசி ஒலித்தது….. ‘ஹலோ’

பதில் ஏதும் இல்லை, ‘ஹலோ’ சேஹாஷ் மீண்டும் அழைத்தான். இம்முறையும் எவ்வித பதிலும் இல்லை ஆகவே அழைப்பை துண்டித்துவிட்டார். உடனே விளக்குகள் அணைந்தன.
ஓ! மின்வெட்டு….
சேஹாஷ் தன் அருகில் இருந்த அலுமாறியிலிருந்து மெழுகுவர்த்தியை எடுத்து பற்றவைத்து மேசையின் ஓரத்தில் வைத்துவிட்டு கதிரையில் அமர்ந்தான். வழக்கம் போல் ஒரு கணம் தன் கண்களை மூடி ஆழ்ந்த மூச்சை உள்இழுத்தான். அவ்வாறு அவன் ஆழமாக மூச்சை இழுக்கையில் அவனுக்கு பரிச்சயமான ஏதோ ஒரு வாசனையை உணர்ந்தான்.
சேஹாஷ் முகத்தில் புன்னகை மலர்ந்தது.

நீங்கள் சோர்வாக இருக்கின்றீர்களா?
என அவன் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஒரு குரல் கேட்டது.

ஆம், மிகவும் சோர்வாக உள்ளது…

இன்று வேலை எப்படி இருந்தது?

வழமை போல், எவ்வித வித்தியாசமும் இல்லாமல் பதில் பெறப்பட்டது.

நீங்கள் மாற்றலாம்.

என்னால் நடந்ததை மாற்ற முடியாது.

ஆனால் நீங்கள் நினைத்தால் மாற்றலாம்.

இப்போது நான் என்ன செய்வது  ஈஷா?

நீங்கள் வாழ வேண்டும்.

நான் இன்னமும் உயிரோடுதான் உள்ளேன், சுவாசிக்கின்றேன் ஆனால் எனக்கு வாழ விருப்பம் இல்லை.

நீங்கள் சுவாசிக்கிறீர்கள் ஆனால் வாழவில்லை. குறைந்தபட்சம் வாழ்க்கையை வாழ்ந்து பாருங்கள்.

நான் மிகவும் சோர்வாக உள்ளேன் ஈஷா….

சடுதியாக திறந்து வைக்கப்பட்ட ஜன்னல் வழி உள்நுழைந்த காற்று மெழுகுவர்த்தி ஒளியை அணைத்தது.

மீண்டும் மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றிக்கொண்டே
நான் இம்மெழுகுவர்த்தியை போல் அணைய எத்தனிக்கிறேன் என சேஹாஷ் கூறினான்.

ஆக… ஏன் நீ மறுபடி மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றினாய்?

நீங்கள் மெழுகுவர்த்தி ஒளியை விரும்புவதால்
தான் நான் ஏற்றினேன்.

ஆனால் சேஹாஷ் நீங்கள் இருளைதான் அதிகம் விரும்புவீர்கள்.

சிறிது நேரம் கழித்து, சேஹாஷின் கண்கள் வீட்டு முன் சுவரில் தொங்கவிடப்பட்ட திருமண நாள் புகைப்படத்தை நோக்கி சென்றன.

ஈஷா, நான் என்றாவது உன் புன்னகை எத்தனை அழகு என்று சொல்லியிருக்கேனா….

நான் சிரிக்கையில் நீங்கள் என்றும் என்னை நேசிப்பதாக சொல்கிறீர்கள்.

அவளிடமும் உன் புன்னகை இருக்கிறது. அப்படி இல்லையா ஈஷா?

திடீரென்று அந்த விளக்குகள் ஒளிர்ந்தன. அச்சமயத்தில் அவன் கண்களில் ஒளிப்பட வேதனையை உணர்ந்தான்.

அப்போது சேஹாஷ் ஒளிர்ந்துக்கொண்டிருந்த மெழுகுவர்த்தியையும், மேசையில் இருந்த பூங்கொத்தையும் எடுத்துக்கொண்டு அறையின் ஓரத்தில் வைக்கப்பட்ட ஈசாவின் புகைப்படத்தை நோக்கி நகர்ந்தான்.

இன்றுடன் சரியாக ஒரு வருடம் முடிந்துவிட்டது ஈசா. நான் உன்னை உணர்கிறேன்….
அதன் பிறகு, ஒவ்வொரு நாளும் ஒரே மாதிரியாக நகர்ந்தது. இதை நான் நிறுத்த விரும்புகிறேன்…. மிகவும் சோர்வாக இருக்கிறேன்…

இல்லை.! உன்னால் முடியாது, சேஹாஷ்.

நீ தனியாக உணர்வதற்கு வாய்ப்பே இல்லை ஈசா ஏனெனில் நீ நம் மகளையும் கூடவே அழைத்து சென்றாய்….
நூற்றிகு‌ம் அதிகமான குழந்தைகளை என் கைகளில் கண்ணீருடன் ஏந்தியுள்ளேன், ஆனால் என் மகளை கண்ணீருடன் கைகளில் ஏந்த இயலாமல் போனது.

மறுபடி கையடக்கத்தொலைபேசி ஒலித்தது.

ஹலோ

மருத்துவர் சேஹாஷ்….

இங்கு ஒரு தீவிர மகப்பேறு சிகி்ச்சைக்கான ஒரு நிலை தோன்றியுள்ளது, உங்களால் மருத்துவமனை நோக்கி சீக்கிரம் வர இயலுமா?.

சரி நான் வருகிறேன்…..

Edited and published by: RACSLIIT Editorial Team 2022-23