It is still dark outside, an owl hoots into the void of the night. Akith drags his eyes open and, with the greatest effort, manages to keep them open long enough to sit up from his bed on the floor. He rolls up his bed, a straw mat, and keeps it by the wall. He walks as quietly as possible through the two-room house as he gets ready to leave. Once it was out of caution not to wake up his mother and younger sisters, all sleeping in the same room, but now it has become a habit to be as silent as possible. After getting ready with the aid of the moon’s light streaming in from the gaps in the shambling roof, Akith leaves the house with the day’s wares in hand. The journey from his home to the main town takes a good part of the morning, which is the reason for waking up so early. What was once a dark and lonely road is now as familiar as the back of his hand. Silvery light illuminates the rough mud road cutting through the village and the sound of crickets chirping keeps Akith company.  

The journey to town takes an hour and by the time the sun rises, Akith has reached his place for the day. It is next to the busiest road in town, where he has the highest chance to sell everything he carries. He takes a few incense boxes in hand before setting down the bag by the edge of the road. As the world begins to wake up, the road becomes busy with people traveling to work and children going to school. Akith watches the latter with a wistful look on his face. Before he can stop himself, he once again imagines another life. A life where he gets to go to school like all the children his age. A life where he does not have to be responsible for earning money to help his family. A life where he could, just for one day, be an innocent, reckless child. Now, saddled with so much burden and responsibility, Akith has grown up much too fast. 

With grim determination, Akith approaches passersby and vehicles stalled in traffic. In the beginning it was almost impossible for Akith to go up to anyone to make a sale. But such behavior wouldn’t have helped his family. So, he had to learn, and learn fast, to overcome his shyness and be assertive enough to approach anyone. Now he displays a maturity far above his age.

Lacking the money to buy a bun, due to poor sales the day before, Akith continues the day with a familiar ache in his belly.

As the sky fills with the beautiful colors of the sunset, Akith begins to make his way back home. It was a good day, only one incense box remains in his bag and the money is safely tucked into the handkerchief tied around his neck. The money is passed into his mother’s tired hands as soon as he’s home. 

As Akith takes his small bowl of rice to eat, his mother gazes at him with a sad smile. As she does, she can’t help but have the same thoughts she has had for a long, long time. 

”Such small hands shouldn’t have to hold the burden of an entire family’s livelihood in a single bag, they should be holding a pencil and learning to write. Such a small body shouldn’t be tired after working from dawn to evening but be tired from playing outside all day. And such small eyes shouldn’t hold so much sadness, they should be alight with the innocent excitement only children seem to possess. Maybe in the next life….things would be different..”

සමහර විට ඊළඟ ජීවිතයේදී.. 

තවමත් එහි පිටත අඳුරු ය, රාත්‍රියේදී රික්තයට බකමූණෙක් හූ හඬ නඟයි. අකිත් ඔහුගේ දෑස් ඇදගෙන, ලොකු උත්සාහයකින්, බිම වූ ඔහුගේ ඇඳෙහි වාඩි වීමට තරම් දිගු වේලාවක් ඒවා විවෘතව තබා ගැනීමට සමත් විය. ඔහු තම ඇඳ, පිදුරු පැදුරක් ලෙස පෙරළා බිත්තිය අසල තබා ගනී. ඔහු පිටත්ව යාමට සූදානම් වන විට කාමර දෙකේ නිවස හරහා හැකි තරම් නිහඬව ගමන් කරයි. කලක් එකම කාමරයේ නිදා සිටි ඔහුගේ මව සහ බාල සොහොයුරියන් අවදි නොකිරීමට ප්‍රවේශමෙන් සිටි නමුත් දැන් හැකි තරම් නිහඬව සිටීම පුරුද්දක් වී තිබේ. ගරාවැටෙන වහලයේ හිඩැස් අතරින් ගලා එන සඳ එළියේ ආධාරයෙන් ලෑස්ති ​​වූ පසු, අකිත් ගෙදරින් පිටත් වන්නේ දවසේ බඩුමුට්ටු අතේ තබාගෙනය. ඔහුගේ නිවසේ සිට ප්‍රධාන නගරයට යන ගමන සඳහා සැලකිය යුතු කාලයක් ගත වන අතර එය ඔහු ඉක්මනින් අවදි වීමට හේතුවයි. කලක් අඳුරු පාළු පාරක් වූ එය දැන් ඔහුට හොඳින් හුරුපුරුදුය. රිදී එළියෙන් ගම හරහා කපන රළු මඩ පාර ආලෝකමත් කරන අතර කිකිළි කිචිබිචි නාදය අකිත් සමඟ ඇසුරු කරයි.

නගරයට යන ගමනට පැයක් ගත වන අතර ඉර පායන විට අකිත් දවස සඳහා ඔහුගේ ස්ථානයට පැමිණ ඇත. එය නගරයේ කාර්යබහුලම මාර්ගයට යාබදව ඇති අතර, ඔහු රැගෙන යන සෑම දෙයක්ම විකිණීමට ඔහුට ඉහළම අවස්ථාව තිබේ. පාර අයිනේ බෑගය තැබීමට පෙර ඔහු හඳුන්කූරු පෙට්ටි කිහිපයක් අතට ගනී. ලෝකය අවදි වීමට පටන් ගන්නා විට, රැකියාවට යන මිනිසුන්ගෙන් සහ පාසල් යන ළමයින්ගෙන් මාර්ගය කාර්යබහුල වේ. අකිත් දෙවැන්න දෙස බලා සිටින්නේ ඔහුගේ මුහුණේ විමති සහගත බැල්මකිනි. ඔහු තමාව නවත්වා ගැනීමට පෙර, ඔහු නැවත වරක් වෙනත් ජීවිතයක් මවා ගනී. එයාගෙ වයසෙ ළමයි ඔක්කොම වගේ ඉස්කෝලෙ යන්න ලැබෙන ජීවිතයක්. තම පවුලට උදව් කිරීමට මුදල් ඉපයීමේ වගකීමක් නොමැති ජීවිතයක්. එක දවසකට අහිංසක දරුවෙක් වෙන්න පුළුවන් ජීවිතයක්. දැන්, විශාල බරක් සහ වගකීමක් සමඟ අකිත් ඉතා වේගයෙන් වැඩී ඇත.

දැඩි අධිෂ්ඨානයකින් යුතුව, අකිත් මාර්ගයේ ගමන් ගන්නා අය ළඟට යන අතර වාහන තදබදයෙන් නතර විය. මුලදී අකිත්ට විකුණන්න කිසිවෙක් වෙත යාමට බැරි තරම්ය. නමුත් එවැනි හැසිරීමක් ඔහුගේ පවුලට උපකාරවත් නොවනු ඇත. එබැවින්, ඔහුගේ ලැජ්ජාව මඟහරවා ගැනීමට සහ ඕනෑම කෙනෙකුට ළංවීමට තරම් ස්ථිරව සිටීමට ඔහුට ඉගෙන ගැනීමටත්, වේගයෙන් ඉගෙන ගැනීමටත් සිදු විය. දැන් ඔහු තම වයසට වඩා බොහෝ පරිණත බවක් පෙන්නුම් කරයි.

පෙර දින අලෙවිය දුර්වල වීම නිසා, බනිස් ගෙඩියක් මිලදී ගැනීමට මුදල් නොමැතිකමින් අකිත් දවස පුරා ඔහුගේ බඩේ හුරුපුරුදු කැක්කුමකින් ගමන් කරයි. හිරු බැස යන සුන්දර වර්ණවලින් අහස පිරී යද්දී, අකිත් ආපසු නිවස බලා යාමට පටන් ගනී. එය හොඳ දවසක්, ඔහුගේ බෑගයේ එක් හඳුන්කූරු පෙට්ටියක් පමණක් ඉතිරිව ඇති අතර මුදල් ඔහුගේ බෙල්ලේ බැඳ ඇති ලේන්සුවේ ආරක්ෂිතව තබා ඇත. ඔහු නිවසට පැමිණි විගස ඔහුගේ මවගේ වෙහෙසට පත් අතට මුදල් ලබා දෙනු ලැබේ.

අකිත් කෑමට කුඩා බත් පිඟාන අතට ගන්නා විට ඔහුගේ මව දුක්බර සිනහවකින් ඔහු දෙස බලා සිටී. ඇය කරන පරිදි, ඇයට දිගු කලක් තිස්සේ ඇති වූ සිතුවිලිම වළක්වා ගත නොහැක. 

“එවැනි කුඩා අත්වලට මුළු පවුලක ජීවනෝපායේ බර තනි මල්ලක තබා ගැනීමට සිදු නොවිය යුතුය, ඔවුන් පැන්සලක් අල්ලාගෙන ලිවීමට ඉගෙන ගත යුතුය. එවැනි කුඩා ශරීරයක් උදේ සිට සවස දක්වා වැඩ කිරීමෙන් පසු වෙහෙසට පත් නොවිය යුතු නමුත් දවස පුරා එළිමහනේ සෙල්ලම් කිරීමෙන් වෙහෙසට පත් විය යුතුය. එවැනි කුඩා දෑස් එතරම් දුකක් නොලැබිය යුතුය, ඒවා ළමයින්ට පමණක් ඇති බව පෙනෙන අහිංසක උද්යෝගයකින් යුක්ත විය යුතුය. සමහර විට ඊලඟ ජීවිතයේදී දේවල් වෙනස් වේවි…”

ஒருவேளை அடுத்த பிறவியில்….

வெளியில் இன்னும் இருட்டாகவே இருக்கிறது, அமைதியான இரவில் ஒரு ஆந்தை கத்துகிறது. கடுமையான முயற்சியின் பின்னர் அகித் தனது கண்களை திறந்து, படுக்கையில் இருந்து எழுந்து நிலத்தில் உட்காருவதற்கு நீண்ட நேரம் எடுத்தது. அவன் தனது வைக்கோல் பாயை சுருட்டி,  சுவரில் வைக்கின்றான். கிளம்பத் தயாரானதும் இரண்டு அறைகள் கொண்ட அந்த வீட்டின் வழியாக முடிந்தவரை அமைதியாக நடந்து, வீட்டைவிட்டு வெளியேற தயாராகி கொண்டிருக்கிறான். ஒரு காலத்தில் ஒரே அறையில் உறங்கும் அம்மாவையும் தங்கைகளையும் எழுப்பக்கூடாது என்று எச்சரிக்கையாக இருந்தது, இப்போது அவ்வாறு அமைதியாக இருப்பது வழக்கமாகிவிட்டது. இடிந்து விழும் கூரையின் இடைவெளிகளிலிருந்து நிலவின் வெளிச்சத்தின் உதவியோடு தயாரான பிறகு, அக்கித் கையில்  நாள் பொருட்கள்  வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறான். அவனது வீட்டிலிருந்து பிரதான நகரத்திற்கு காலையில் செல்லும் பயணமானது ஒரு நல்ல அனுபவமாகும், அதுதான் இவ்வளவு சீக்கிரம் அவன் எழுந்திருக்க காரணம். ஒரு காலத்தில் இருளாகவும் தனிமையாகவும் இருந்த சாலை இப்போது அவனது கையின் பின்பகுதியைப் போலவே பரிச்சயமானது. கிராமத்தின் வழியாக செல்லும் வெட்டப்பட்ட கரடுமுரடான மண் சாலையில் வெள்ளி விளக்கு ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கிறது மற்றும் கிரிக்கெட்டின் சத்தம் அகித்திற்கு ஒரு துணையாக இருந்தது. 

நகரத்தை சென்றடைய ஒரு மணித்தியாலம் எடுக்கும். அதேவேளை சூரியன் உதயமாகிவிடுடம். அகித் நாளுக்கான அவனது இடத்தை சென்றடைந்தான். இது நகரத்திற்கு அடுத்த மிகவும் பரபரப்பான வீதி. இங்கு அவன் கொண்டு வந்த அனைத்து பொருட்களையும் விற்பதற்கான வாய்ப்புக்கள் அதிகம். அவன் தனது பைகளை சாலை ஓரத்தில் வைப்பதற்கு முன்பாக சிறிது தூப பெட்டிகளை கையில் எடுத்தான். உலகம் துயில் எழ முன்னர், இந்த வீதியானது வேலைக்குச் செல்லும் மக்களாலும், பாடசாலைக்கு செல்லும் குழந்தைகளாலும் பரபரப்பாக இருந்தது. அகித் இதனை ஏக்கத்துடன் பார்த்துகொண்டிருக்கிறான். தன்னை தானே நிறுத்த முன்னர், ஒருதடவை இன்னொரு வாழ்க்கையை அவன் நினைத்து பார்க்கிறான். அவனது வயதில் உள்ள அனைத்து குழந்தைகளும் பாடசாலைக்குச் செல்வது போல் தானும் பாடசாலைக்குச் செல்லும் ஒரு வாழ்க்கை. தனது குடும்பத்திற்கு உதவுவதற்காக பணம் சம்பாதிக்கும் பொறுப்பற்ற ஒரு வாழ்க்கை. ஒருநாள், பொறுப்பற்ற, அப்பாவியாக வாழக்கூடிய வாழ்க்கை. இப்போது அதிக சுமை மற்றும் பொறுப்புடன் மிகவும் வேகமாக வளர்ந்துவிட்டான். 

கடுமையான தீர்மானத்தின் பின்னர், வாகன நெரிசலால் நிறுத்தப்பட்டிருந்த வாகனங்கள் மட்டும் வழிப்போக்கர்களை நாடினான். ஆரம்பத்தில் அகித் யாரிடமும் விற்பனை செய்வது சாத்தியமற்றதாக இருந்தது. ஆனால் இந்த நடத்தை அவனது குடும்பத்திற்கு உதவி இருக்காது. எனவே, அவன் தனது கூச்சத்தைப் போக்கவும், யாரையும் அணுகும் அளவுக்கு உறுதியுடன் இருக்கவும், விரைவாகக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. இப்போது அவன் தனது வயதை விட மேலான அனுபவத்தை காட்டுகிறார். 

முந்தைய நாளின் மோசமான விற்பனை காரணமாக, ஒரு பனிஸ் வாங்க பணம் இல்லாததால், அக்கித் தனக்கு வழக்கமான வயிற்று வலியுடன் நாளைத் தொடர்கிறார். சூரிய அஸ்தமனத்தின் அழகிய வண்ணங்களால் வானம் நிரம்பியதும், அகித் தனது வீட்டை நோக்கிய பயணத்தை ஆரம்பிக்கிறான். இது நல்ல நாளாக இருந்தது. ஒரேயொரு தூபப் பெட்டி மாத்திரம் அவனது பையில் மீதமாக இருந்தது. பணம் பாதுகாப்பாக அவனது கழுத்தில் கட்டப்பட்டிருந்த கைக்குட்டையில் வைக்கப்பட்டது. அவன் தனது வீடு வந்து சேர்ந்ததும் பணமானது தனது தாயின் களைப்பு மிகுந்த கைகளில் கொடுக்கப்பட்டது. 

அகித் தனது சிறிய கிண்ணத்தில் இருந்த சோறை சாப்பிட எடுத்துச் செல்லும்போது, ​​அவனது தாய் சோகமான புன்னகையுடன் அவனைப் பார்க்கிறார். அவரால் உதவ முடியாது ஆனால் அதே எண்ணத்தை மிக நீண்ட காலமாக கொண்டிருக்கிறார். 

“அத்தகைய சிறிய கைகள்  முழு குடும்பத்தின் வாழ்வாதார சுமையை ஒரே பையில் வைத்திருக்கக்கூடாது, அவர்கள் ஒரு பென்சிலைப் பிடித்து எழுதக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். இவ்வளவு சிறிய உடல், விடியற்காலை முதல் மாலை வரை வேலை செய்து சோர்வடையாமல், நாள் முழுவதும் வெளியில் விளையாடி சோர்வாக இருக்க வேண்டும். அத்தகைய சிறிய கண்கள் மிகவும் சோகத்தைத் தாங்கக்கூடாது, அவை உற்சாகத்துடன் இருக்க வேண்டும். ஒருவேளை அடுத்த ஜென்மத்தில்….விஷயங்கள் வேறாக இருக்கும்….”

Edited, translated and published by: RACSLIIT Editorial Team 2022-23