It is a field that is about to follow. Ramchandra looked at his fallow field and sighed, thinking of his two children and his wife. There is no rain in sight. He went to the forest to find some food to kill the hunger of his family. It’s his luck. He thought so. On the tall tree in front of you is the big, high-yielding mango fruit. Ramchandra broke all these and sold them in the market and climbed the tree thinking that he would get some food for his house. Unfortunately, he slipped on his way to the top of the tree and fell. His leg bones were broken in several places. 

Ramachandra was devastated. The pain of losing his family because of his stupid act was more than the pain of breaking his leg. Seeing him sadder, her wife Nithyavani decided to quickly finish all the work in the house and go from house to house to do housekeeping. The next day, she made seven loaves of Dosa from the last bit of flour left at home and went from house to house to see if there was anything she could do.

Yes… Who did you come to meet?” It was Sarojani.

“I called to see if there is any work at this house,” Nitya asked submissively.

“Work? What kind of work can you do?”

“I can cook, clean the house, do laundry or anything.”

“Good… then when can you come here”

“I can always come at this time.”

“Harry, then I will give you 1000 rupees per month. Would you like that?” That’s a lot of money. But she liked that money even though it could not cover all the expenses of the house. Later Nithyavani was taken into Sarojani’s house to work at home. Nithyavani easily understood the household chores in a short time and became a servant liked by all. She was able to buy some snacks for her children with the money from this house. But that amount was not enough for them. Because of this, she did this work in several other houses. Meanwhile, Ramachandran’s leg is shown to the doctor, and he says that it is difficult to heal it again. Because of this, Nithyavani decided to continue working in houses like this. Thus, some time passed. By this time, Sarojani had a lot of trust and admiration for Nithyavani.

“So, Nitya tells me your family details” Saroja wanted to get closer to Nithyavani.

“Miss, I have two children. They don’t go to school yet. I do this job to let them learn”. But she never told her about her financial difficulties.

“Okay then… there is a lot of food left today. If you don’t have any problem at home, you can go and give this to your children.”

Most Nithyavanis happily took it. She took it home and treat with food to her two children and sick husband. Indeed, these children had never had like that delicious food like this before. They were very happy with it. Thus, Nithya made it a habit to take the leftover food from Saroja’s house and give it to her children. She was happy to see her children grow stronger, nourished by this. By now, Ramachandran was able to walk a bit.

By now the rainy season has started. Because of this it always rained. Nityavani had to go to work in the rain. But she didn’t even have an umbrella to go with and she didn’t have the money to buy one either. She did the housework first in the rain. After that, I had to go to Sarojani’s house in the midst of heavy rain. There is no way she can go to Saroja’s house in this rain. She took shelter in a nearby shop for a while and after the rain subsided, they went to Sarojani’s house. By the time she reached the house, she was drenched and shivering.

“Nithya, why is it so wet…if you don’t come and change your clothes, you will get sick,” Saroja said, giving her a saree. Thus, as usual, when Nithya finished her daily activities and returned home, Saroja handed her a parcel, along with her monthly salary. There was an umbrella with children’s toys and snacks.

“Miss… why is this…” Nithya asked in surprise.

“This is a small gift from me to you. You have served us honestly…” Saroja said.

Nithya took the parcel with her face full of tears. By the time she went home with the parcel, it was late afternoon, and the children were hungry without food. Apart from Nithya, someone else was happy to see the children happily enjoying the food and toys she had brought. It was none other than Saroja. She has been chasing Nithya. On reaching home, Saroja was not only surprised to see Nithya’s life but also felt sad for Nithya and her family.

Saroja was coming to Nithya’s place.  Nitya was surprised to see this.

 “Even when I asked, you didn’t tell me why you are suffering so much,” Saroja asked.  Then Ramchandra said that he would spend money to show good medicine and send his children to school.  Soon after that, Nithya’s two children went to school and Ramachandran also got treatment from a doctor and recovered quickly.  After that, he started working in the fields again and again sells food and rice as well as before.  Now not only Nityala but many people in the village can get rice from Ramchandra’s field.

කුසගින්න ලෝකයෙන් තුරන් කරමු 

එය පුරන් වීමට ආසන්න කෙතකි. රාම්චන්ද්‍ර තම පුරන් කුඹුර දෙස බලා සුසුමක් හෙළුවේ තම දරුවන් දෙදෙනා සහ තම බිරිඳ ගැන සිතමිනි. පේන මානයක වැස්සක් නැත. ඔහු තම පවුලේ අයගේ කුසගින්න නැති කිරීමට ආහාර සොයා ගැනීමට වනාන්තරයට ගියේය. එය ඔහුගේ වාසනාවකි. ඔහු එසේ සිතුවේය. ඔහු ඉදිරියෙහි ඇති උස ගසෙහි විශාල අස්වැන්නක් ලබා දෙන අඹ ගෙඩිය. රාම්චන්ද්‍ර මේ සියල්ල කඩා විකිණීමේ අටියෙන් ගසට නැගුනේ නිවසට කෑම ටිකක් ලැබේ යැයි සිතමිනි. අවාසනාවන්ත ලෙස, ඔහු ගස මුදුනට යන අතරමගදී ලිස්සා වැටුණි. ඔහුගේ කකුලේ අස්ථි, ස්ථාන කිහිපයකින් කැඩී ගොස් ඇත.

රාමචන්ද්‍ර විනාශ විය. කකුල කැඩෙන වේදනාවට වඩා ඔහුගේ මෝඩ ක්‍රියාව නිසා පවුල අහිමි වීමේ වේදනාව වැඩි විය. ඔහු වඩාත් දුකෙන් සිටිනු දුටු ඇගේ බිරිඳ නිත්‍යවානි නිවසේ සියලු වැඩ ඉක්මනින් අවසන් කර ගෙයින් ගෙට ගොස් සේවය කිරීමට තීරණය කළාය. පසුදින නිවසේ ඉතිරි වූ අවසන් පිටි ස්වල්පයෙන් තෝසා හතක් සාදාගෙන ගෙයින් ගෙට ගියේ මොනවා හෝ යමක් කරන්න පුළුවන්දැයි කියා බැලීමටය. 

ඔව්… ඔයා කාවද හම්බවෙන්නද ආවෙ?” ඒ සරෝජනීය. 

“මේ ගෙදර වැඩ තියෙනවද බලන්නයි මම කතා කළේ” නිත්‍යා ඇහුවේ යටහත් පහත් ආකාරයටය. 

“වැඩ? මොන වගේ වැඩද කරන්න පුලුවන්?” 

“මට උයන්න, ගේ පිරිසිදු කරන්න, රෙදි සෝදන්න හෝ ඕනෑම දෙයක් කරන්න පුළුවන්.” 

“හොඳයි… එහෙනම් කවදද මෙහෙ එන්න පුලුවන්” 

“මට හැමදාම මේ වෙලාවට එන්න පුළුවන්.”

“හැරී, එහෙනම් මම ඔයාට මාසෙකට රුපියල් 1000ක් දෙන්නම්. ඔයා කැමතිද?” ඒක ලොකු මුදලක්. නමුත් නිවසේ සියලු වියදම් පියවා ගැනීමට නොහැකි වුවද ඇය ඒ මුදලට කැමති වූවාය. පසුව නිත්‍යවානිව ගෙදර වැඩට සරෝජනීගේ ගෙදරට එක්කන් ගියා. නිත්‍යවානි කෙටි කලකින් ගෙදර දොරේ වැඩකටයුතු පහසුවෙන් තේරුම් ගෙන කාගේත් ප්‍රසාදයට ලක් වූ සේවිකාවක් වූවාය. මේ ගෙදරින් ලැබුණු මුදලින් දරුවන්ට කෑම ටිකක් අරන් දෙන්න ඇයට පුළුවන් වුණා. නමුත් එම මුදල ඔවුන්ට ප්‍රමාණවත් නොවීය. මේ නිසා ඇය තවත් ගෙවල් කීපයකම මේ වැඩේ කළා. මේ අතර රාමචන්ද්‍රන්ගේ කකුල වෛද්‍යවරයාට පෙන්වූ අතර ඔහු පවසන්නේ එය නැවත සුව කිරීමට අපහසු බවයි. මේ නිසා නිත්‍යවානි ගෙවල්වල දිගටම වැඩ කරන්න තීරණය කළා. මෙසේ ටික කාලයක් ගෙවී ගියේය. මේ වන විට සරෝජනීට නිත්‍යවානි පිළිබඳව ලොකු විශ්වාසයක් හා පැහැදීමක් ඇතිවී තිබුණා.

“ඉතින් නිත්‍යා මට ඔයාගේ පවුලේ විස්තර කියනවාද” සරෝජාට ඕන වුනේ නිත්‍යවානිට ලං වෙන්න. 

“මිස් මට ළමයි දෙන්නෙක් ඉන්නවා. එයාලා තාම ඉස්කෝලේ යන්නේ නෑ. එයාලට ඉගෙන ගන්න දෙන්න තමයි මම මේ රස්සාව කරන්නේ”. නමුත් ඇයගේ ආර්ථික අපහසුතා ගැන ඇය කිසිවිටෙක ඇයට කීවේ නැත. 

“හරි එහෙනම්… අද කෑම ගොඩක් ඉතුරුයි. ගෙදර ප්‍රශ්නයක් නැත්නම් මේක ගිහින් දරුවන්ට දෙන්න.”

නිත්‍යවානි එය සතුටින් භාර ගත්තාය. ඇය එය නිවසට ගෙන ගොස් ඇගේ දරුවන් දෙදෙනාට සහ අසනීප වූ සැමියාට සංග්‍රහ කළාය. ඇත්ත වශයෙන්ම, මේ දරුවන්ට එවැනි රසවත් කෑමක් මීට පෙර නොතිබුණි. ඔවුන් එයින් ඉතා සතුටු විය. මේ අනුව සරෝජාගේ නිවසින් ඉතුරු වන කෑම රැගෙන ගොස් දරුවන්ට දීම නිත්‍යා පුරුද්දක් කරගෙන සිටියාය. මෙයින් පෝෂණය වූ තම දරුවන් ශක්තිමත් වනු දැක ඇය සතුටු වූවාය. මේ වන විට රාමචන්ද්ට තරමක් ඇවිදීමට හැකි විය.

මේ වන විට වැසි සමය ආරම්භ වී ඇත. මේ නිසා නිත්‍යවානිට වැස්සේම වැඩට යන්නට සිදුවිය. නමුත් ඇයට යාමට කුඩයක්වත් නොතිබූ අතර එය මිලදී ගැනීමටද ඇයට මුදල් තිබුණේ නැත. ඇය වැස්සේ මුලින්ම කළේ ගෙදර වැඩය. ඉන්පසු ඇයට සරෝජනීගේ ගෙදර යන්න වූයේ මහ වැස්ස මැද්දේය. ඇය මද වේලාවක් අසල කඩයක නවාතැන් ගත් අතර වර්ෂාව පහව ගිය පසු සරෝජනීගේ නිවසට ගියාය. නිවසට ළඟා වන විට ඇය තෙමී වෙව්ලමින් සිටියාය.

“නිත්‍යා ඇයි මෙච්චර තෙමිලා තියෙන්නේ…ඇදුම් මාරු කරන් ආවේ නැත්තම් ලෙඩ හැදෙයි” සරෝජා ඇයට සරමක් දෙමින් කීවාය. මේ අනුව සුපුරුදු පරිදි නිත්‍යා තම දෛනික කටයුතු අවසන් කර නිවසට පැමිණි විට සරෝජා ඇයගේ මාසික වැටුපද සමඟ පාර්සලයක් ඇය අතට දුන්නාය. ළමයින්ගේ සෙල්ලම් බඩු සහ කෙටි කෑම සමඟ කුඩයක් එහි විය.

“මිස්… ඇයි මේ…” නිත්‍යා ඇසුවේ පුදුමයෙනි. 

“මේක ඔයාට මගෙන් පුංචි තෑග්ගක්. ඔයා අපිට අවංකව සේවය කළා…” සරෝජා කීවාය.

නිත්‍යා පාර්සලය ගත්තේ කඳුළු පිරුණු මුහුණිනි. ඇය පාර්සලය රැගෙන නිවසට යන විට සවස් වී තිබූ අතර දරුවන් ආහාර නොමැතිව බඩගින්නේ සිටියහ. ඇය ගෙනා කෑම බීම සෙල්ලම් බඩු වලින් දරුවන් සතුටු වනු දැක නිත්‍යා හැරී බලන විට තවත් අයෙක් සතුටු විය. ඒ වෙන කවුරුත් නොව සරෝජා. ඇය නිත්‍යා පසුපසම පැමිණ තිබුණාය. නිවසට පැමිණි සරෝජාට නිත්‍යාගේ ජීවිතය දැකීමෙන් පුදුමයක් පමණක් නොව නිත්‍යා ගැනත් ඇගේ පවුලේ අය ගැනත් දුකක් ඇති විය.

සරෝජාගේ පැමිණීම නිත්‍යාව පුදුමයට පත් කිරීමට සමත් විය.

“මං අහනකොටත් ඔයා මට කිව්වෙ නැත්තෙ ඇයි මෙච්චර දුක් විඳින්වා කියලා” සරෝජා ඇසුවාය . එවිට රාම්චන්ද්‍ර කිව්වා හොඳ බෙහෙත් ලබාගනිමින් ළමයි ඉස්කෝලේ යවන්නම් කියා පැවසුවේය. ඉන් ඉක්බිතිව නිත්‍යාගේ දරු දෙදෙනා පාසල් ගිය අතර රාමචන්ද්‍රන් ද වෛද්‍යවරයකුගෙන් ප්‍රතිකාර ලබා ඉක්මනින් සුවය ලබා ගත්තේය. ඉන්පසු නැවතත් කුඹුරු වැඩ අරඹා පෙර මෙන්ම සහල් විකුණන්නට විය. දැන් නිත්‍යාලාට පමණක් නොව ගම්මානයේ බොහොමයක් දෙනාට රාම්චන්ද්‍රගේ කුඹුරෙන් සහල් සපයයි.

வறுமையை உலகிலிருந்து ஒழிப்போம்

தரிசுக்கு வரவிருக்கும் வயல் அது.  ராமச்சந்திரன் தனது தரிசு நிலத்தைப் பார்த்துவிட்டு தன் இரண்டு குழந்தைகளையும் மனைவியையும் நினைத்துப் பெருமூச்சு விட்டான்.  மழை இல்லை.  அவர் தனது குடும்பத்தின் பசியைப் போக்க உணவு தேடுவதற்காக காட்டிற்குச் சென்றார்.  அது அவருடைய அதிர்ஷ்டம்  என்று எண்ணினான்.  உங்களுக்கு முன்னால் உள்ள உயரமான மரத்தில் பெரிய, அதிக விளைச்சல் தரும் மாம்பழம் உள்ளது.  ராமச்சந்திரன் இவற்றையெல்லாம் உடைத்து சந்தையில் விற்றுவிட்டு, தன் வீட்டுக்கு ஏதாவது உணவு கிடைக்கும் என்று நினைத்து மரத்தில் ஏறினார்.  துரதிர்ஷ்டவசமாக மரத்தின் உச்சிக்கு செல்லும் வழியில் தவறி விழுந்தார்.  அவரது கால் எலும்புகள் பல இடங்களில் உடைந்தன.

ராமச்சந்திரன் நிலைகுலைந்து போனார்.  அவனது முட்டாள்தனமான செயலால் குடும்பத்தை இழந்த வேதனை அவனுடைய கால் உடைந்த வலியை விட அதிகமாக இருந்தது.  அவர் சோகமாக இருப்பதைப் பார்த்த அவரது மனைவி நித்யவாணி, வீட்டில் உள்ள அனைத்து வேலைகளையும் விரைவாக முடித்துவிட்டு, வீடு வீடாக சென்று வீட்டு பராமரிப்பு செய்ய முடிவு செய்தார்.  மறுநாள் வீட்டில் கடைசியாக மிச்சமிருந்த மாவில் ஏழு தோசைகளைச் செய்துவிட்டு வீடு வீடாகச் சென்று ஏதாவது செய்ய முடியுமா என்று பார்த்தாள்.

ஆமாம்… யாரை சந்திக்க வந்தாய்?”  அது சரோஜனி.

“இந்த வீட்டில் ஏதாவது வேலை இருக்கிறதா என்று பார்க்க அழைத்தேன்” என்று பணிவுடன் கேட்டாள் நித்யா.

“வேலையா? என்ன வேலை செய்ய முடியும்?”

“என்னால் சமைக்க முடியும், வீட்டை சுத்தம் செய்ய முடியும், துணி துவைக்க முடியும்.”

“நல்லது… அப்புறம் எப்போ இங்க வரலாம்”

“எந்த நேரத்திலும் நான் எப்பொழுதும் வர முடியும் .”

“சரி, அப்படியானால் மாசம் 1000 ரூபாய் தருகிறேன். நீ விரும்புகிறாயா?”  அது நிறைய பணம்.  ஆனால் வீட்டின் அனைத்து செலவுகளையும் ஈடுகட்ட முடியாவிட்டாலும் அந்தப் பணம் அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது.  பின்னர் வீட்டில் வேலை செய்வதற்காக நித்யவாணியை சரோஜனி வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார்.  நித்யவாணி குறுகிய காலத்தில் வீட்டு வேலைகளை எளிதில் புரிந்துகொண்டு அனைவராலும் விரும்பப்படும் வேலைக்காரியாக மாறினார்.  இந்த வீட்டிலிருந்து வரும் பணத்தில் தன் பிள்ளைகளுக்கு சில தின்பண்டங்கள் வாங்கிக் கொடுக்க முடிந்தது.  ஆனால் அந்த தொகை அவர்களுக்கு போதுமானதாக இல்லை.  இதனால், வேறு பல வீடுகளிலும் இந்த வேலையைச் செய்தாள்.  இதற்கிடையில், ராமச்சந்திரனின் காலை மருத்துவரிடம் காட்ட, அவர் அதை மீண்டும் குணப்படுத்துவது கடினம் என்று கூறுகிறார்.  இதனால் நித்யவாணி தொடர்ந்து இதுபோன்ற வீடுகளில் பணியாற்ற முடிவு செய்தார்.  இப்படியே சில காலம் சென்றது.  இதற்குள் சரோஜனிக்கு நித்யவாணி மீது நம்பிக்கையும் அபிமானமும் ஏற்பட்டது.

“அப்போ, நித்யா உன் குடும்ப விவரத்தை சொல்லு” சரோஜா நித்யவாணியுடன் நெருங்கி பழக விரும்பினாள்.

“அம்மா, எனக்கு இரண்டு குழந்தைகள் உள்ளனர், அவர்கள் இன்னும் பள்ளிக்கு செல்லவில்லை, அவர்கள் படிக்க வைக்க நான் இந்த வேலையை செய்கிறேன்”.  ஆனால் அவள் தன் பொருளாதார கஷ்டங்களை அவளிடம் சொல்லவே இல்லை.

“சரி அப்படியேன்றால்… இன்றைக்கு சாப்பாடு மிச்சம் உ‌ள்ளது . வீட்டில் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லையென்றால் நீ போய் இதை உன் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்து விட்டு வா.”

நித்யவாணி அதை மகிழ்ச்சியுடன் எடுத்துக் கொண்டாள்.  அவர் அதை வீட்டிற்கு எடுத்துச் சென்று தனது இரண்டு குழந்தைகள் மற்றும் நோய்வாய்ப்பட்ட கணவருக்கு உணவு அளித்தார்.  உண்மையில், இந்தக் குழந்தைகளுக்கு இது போன்ற சுவையான உணவை இதற்கு முன்பு இருந்ததில்லை.  அவர்கள் அதில் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தனர்.  இதனால் சரோஜா வீட்டில் மிச்சம் இருக்கும் உணவை எடுத்து வந்து குழந்தைகளுக்கு கொடுப்பதை நித்யா வழக்கமாக்கினார்.  இதன் மூலம் ஊட்டமடைந்த தன் குழந்தைகள் வலுவடைவதைக் கண்டு அவள் மகிழ்ச்சியடைந்தாள்.  இப்போது ராமச்சந்திரனால் கொஞ்சம் நடக்க முடிந்தது.

தற்போது மழைக்காலம் தொடங்கி விட்டது.  இதனால் எப்போதும் மழை பெய்து வந்தது.  நித்யாவாணி மழையில் வேலைக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது.  ஆனால் அவளிடம் செல்ல ஒரு குடை கூட இல்லை, அதை வாங்க அவளிடம் பணமும் இல்லை.  மழையில் முதலில் வீட்டு வேலைகளை செய்தாள்.  அதன்பிறகு பலத்த மழைக்கு நடுவே சரோஜனியின் வீட்டிற்குச் செல்ல நேர்ந்தது.  இந்த மழையில் சரோஜாவின் வீட்டிற்கு செல்ல வழியில்லை.  சிறிது நேரம் அருகிலிருந்த கடையில் தஞ்சம் அடைந்தவள், மழை ஓய்ந்ததும் சரோஜனியின் வீட்டுக்குச் சென்றனர்.  அவள் வீட்டை அடைந்தபோது, ​​அவள் நனைந்து நடுங்கிக்கொண்டிருந்தாள்.

“நித்யா ஏன் இப்படி நனைந்திருக்கிறாய்…நீ வந்து உடை மாற்றிக் கொள்ளாவிட்டால் உனக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் போகும். ” என்றாள் சரோஜா அவளுக்கு ஒரு சேலையை கொடுத்தாள்.  இதனால் வழக்கம் போல் நித்யா தனது அன்றாட வேலைகளை முடித்துவிட்டு வீடு திரும்பியதும் சரோஜா தனது மாத சம்பளத்துடன் ஒரு பார்சலையும் கொடுத்துள்ளார்.  குழந்தைகளுக்கான பொம்மைகள் மற்றும் சிற்றுண்டிகளுடன் ஒரு குடை இருந்தது.

“அம்மா … ஏன் இது…” நித்யா ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்.

“இது என்னுடைய சிறிய பரிசு .. எங்களுக்காக நேர்மையாக சேவை பண்ணி உள்ளாய் …” என்றாள் சரோஜா.

நித்யா கண்ணீர் நிறைந்த முகத்துடன் பார்சலை எடுத்தாள்.  அவள் பார்சலுடன் வீட்டிற்குச் சென்றபோது, ​​​​மதியம் வெகுநேரமாகிவிட்டது, குழந்தைகள் உணவின்றி பசியுடன் இருந்தனர்.  நித்யாவைத் தவிர, அவள் கொண்டு வந்த உணவையும், பொம்மைகளையும் குழந்தைகள் மகிழ்ச்சியுடன் ரசித்ததைக் கண்டு மகிழ்ந்தார் இன்னொருவர்.  அது வேறு யாருமில்லை சரோஜாதான்.  நித்யாவை பின் தொடர்ந்து வந்துள்ளார்.  வீட்டை அடைந்த சரோஜா, நித்யாவின் வாழ்க்கையைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டதோடு மட்டுமல்லாமல், நித்யா மற்றும் அவள் குடும்பத்தினரை பார்த்து வருந்தினாள்.

சரோஜா நித்யா இருக்கும் இடத்திற்கு வந்து கொண்டிருந்தாள்.  இதை பார்த்த நித்யா அதிர்ச்சி அடைந்தார்.

“நான் கேட்டபோதும் நீ ஏன் இவ்வளவு கஷ்டப்படுகிறாய் என்று சொல்லவில்லையே” என்று கேட்டாள் சரோஜா.  அப்போது ராம்சந்திரன்,  நல்ல மருந்திற்காக பணம் செலவழிக்கவும், குழந்தைகளை பாடசாலைக்கு அனுப்பவும் கூறினார்.  அதன்பிறகு, நித்யாவின் இரண்டு குழந்தைகளும் பாடசாலைக்கு சென்றனர், ராமச்சந்திரனும் மருத்துவரிடம் சிகிச்சை பெற்று விரைவில் குணமடைந்தார்.  அதன் பிறகு, மீண்டும் மீண்டும் வயல்களில் வேலை செய்யத் தொடங்கினார், முன்பு போலவே உணவு மற்றும் அரிசி விற்கிறார்.  இப்போது நித்யா மட்டுமல்ல, கிராமத்தில் உள்ள பலரும் ராமச்சந்திரனின் வயலிலிருந்து அரிசி பெற்றனர்.

Edited, translated and published by: RACSLIIT Editorial Team 2022-23