It was a region of miseries, sighs and moans. “Saif, can I get some money to buy goods for the house?” Mariyam pleaded. “Money?? Saif gasped. I have no money to feed you. You just stay at home, eat and sleep, wake up once again, eat and sleep. How many mouths should I feed?” Saif blasted at his wife.

Poor Mariyam, a young mother of five children, tolerates everything. The poor hut does not have any food now or either clean water to drink. There is only a well which has been abandoned for a long time and the water is brackish.

(Cries and sobs from the nearby hut)

“You! stupid woman has ruined my life. No dowry. Nothing. Get out from here with these rascals.” The man roared with extreme anger.

“What a life is this? No food. No water and poor health. Children have got malnutrition. Men have money only to drink??” Saffiya pondered with deep sighs. She is the eldest daughter of Mariyam.  

“To whom can I open up and express my grievances?” This was the frequent question which popped up in Saffiya’s mind. She has got no power to raise her voice against the husband or even father. Women walk miles and miles away carrying pots, pans and cans to collect clean water. They boil under the ball of the fire during day time. There is no solace or happiness for women.

“Saffiya ……. Saffiya……… Saffiya….” (Shouts from a neighboring a hut)

“The voice is so familiar. Who is calling me at this time?” Saffiya thought to herself and suddenly she recognized the voice of her sister Rihama.

“Rihama …… Rihama are you okay my darling? Saffiya inquired by touching her gently and stroking her head. She was lying on a mat unconsciously. Her lips have dried up and she has become frail and pale.

“I……I need… need ……some wate…. Water.” Rihama uttered with difficulty. She has no strength now to speak. While Saffiya was pouring few sips of water to her mouth, she noticed that the mat was covered with blood. Rihama’s eyes are filled with tears and she whispered something which Saffiya could not understand clearly.

“Rihama…… Rihama” Saffiya repeated her name with grief and disappointment. Tears started rolling down her cheeks. Rihama said adieu to Saffiya with her sharp eyes and innocent smile.

This is not a surprise or a shock to women of this area. Saffiya witnessed the second tragic departure of her beloved youngest sister. There are no sanitary facilities. Unhygienic practices make the life of women pathetic and miserable.

(Mariyam washing some clothes at the well)

“Mama, can I talk to u for few minutes?” Saffiya was back of her and softly inquired. Mariyam was shocked and quickly hid the clothes.

“Yea… Yeah. I’ll…… I’ll come. Go now.” Mariyam stammered with embarrassment.

Mama, are you sick? Saffiya asked again.

“No child. I am perfectly okay. Leave from here now. I’ll come soon.” Mariyam shouted at Saffiya.

Saffiya left the place and on her way to the hut she thought about the reason for mama’s anger and after few minutes she understood it.

The life for men and women here are totally different. The women are caught up in the vicious cycle irrespective of the generation which they belong to.

පිරිසිදු ජලය සහ සනීපාරක්ෂාව

එය දුක්ඛිත සුසුමන් හා විලාපිත පරිසරයකම විය. “සායිෆ්, මට ගෙදරට බඩු ගන්න සල්ලි ටිකක් ගන්න පුලුවන්ද?” මාරියම් අයැද සිටියාය. “සල්ලි?? සයිෆ් ගැස්සී ගියේය. මට ඔයාට කන්න දෙන්න සල්ලි නෑ. ඔයා ගෙදරට වෙලාම ඉන්න, කන්න නිදාගන්න, ආයෙත් සැරයක් නැගිටලා කන්න සහ නිදාගන්න. මම කට කීයක් පෝෂණය කළ යුතුද? ” සයිෆ් තම බිරිඳට පහර දුන්නේය.

දරුවන් පස් දෙනෙකුගේ තරුණ මවක් වන අසරණ මාරියම් සියල්ල ඉවසයි. දුප්පත් පැල්පතෙහි දැන් කෑමක් හෝ බීමට පිරිසිදු ජලය නැත. එහි ඇත්තේ කලක සිට අතහැර දමා තිබූ  කිවුල් ජලය සහිත ළිඳක් පමණි.

(පැල්පත අසල සිට හඬා වැලපෙයි.)

“නුබ! මෝඩ ගැහැනිය මගේ ජීවිතේ විනාශ කළා. දෑවැද්දක්වත්  නෑ . කිසි දෙයක් නෑ. මේ කරදරකාරයෝ එක්ක මෙතනින් යන්න.” මිනිසා දැඩි කෝපයෙන් ඝෝෂා කළේය.

“මේ මොන ජීවිතයක්ද? කෑම නෑ. බතුර නෑ. සහ දුර්වල සෞඛ්‍යය, දරුවන්ට මන්දපෝෂණය ඇතිවෙලා. පිරිමින්ට සල්ලි තියෙන්නේ බොන්න විතරද??” සෆියා ගැඹුරු සුසුම් සමඟ කල්පනා කළාය. ඇය මරියම්ගේ වැඩිමහල් දියණියයි.

“මට මගේ දුක්ගැනවිලි විවෘතව කියන්න පුළුවන් කාටද?” සෆියාගේ සිතේ නිතර නැඟුණු ප්‍රශ්නය මෙයයි. සැමියාට හෝ පියාට එරෙහිව හඬක් නැගීමට ඇයට බලයක් නැත. පිරිසිදු ජලය එකතු කිරීම සඳහා භාජන, භාජන සහ කෑන් රැගෙන ගැහැනුන් සැතපුම් ගණන් ඇවිද යති. ඔවුන් දිවා කාලයේදී ගිනි බෝලයට උනුවෙයි. කාන්තාවන්ට සැනසීමක් හෝ සතුටක් නැත.

“සෆියා…… සෆියා……….. සෆියා….” (පැල්පත අසලින් කෑගැසීමක් ඇසෙයි.)

“හඬ හරිම හුරුපුරුදුයි. කවුද මට මේ වෙලාවේ කතා කරන්නේ..” සෆියා තනියම කල්පනා කරේ එකපාරටම එයාගෙ නංගි රිහාමාගෙ කටහඬ අඳුරගත්තා.

“රිහාමා…… රිහාමා ඔයා හොඳින්ද මගේ පැටියෝ? සෆියා ඇයව මෘදු ලෙස ස්පර්ශ කරමින් ඇගේ හිස අතගාමින් විමසුවාය. ඇය සිහිසුන්ව පැදුරක් මත වැතිර සිටියාය. ඇගේ තොල් වියළී ගොස් දුර්වල වී සුදුමැලි වී ඇත.

“මට…… මට ඕනේ… ඕනේ…… වතුර ටිකක්…. වතුර.” රිහාමා අමාරුවෙන් කීවාය. ඇයට දැන් කතා කිරීමට ශක්තියක් නැත. සෆියා වතුර උගුරක් කිහිපයක් කටට වක්කරද්දී පැදුර ලේ වලින් වැසී ඇති බව ඇය දුටුවාය. රිහාමාගේ දෑස් කඳුලින් පිරී ඇති අතර ඇය සෆියාට පැහැදිලිව තේරුම් ගත නොහැකි දෙයක් මිමිණුවාය.

“රිහාමා…… රිහාමා” සෆියා ශෝකයෙන් හා කලකිරීමෙන් යුතුව ඇගේ නම නැවත කීවාය. ඇගේ කම්මුල් දිගේ කඳුළු ගලා යන්නට විය. රිහාමා සිය තියුණු දෑසින් සහ අහිංසක සිනහවෙන් සෆියාට සමු දුන්නාය.

මෙය මේ ප්‍රදේශයේ කාන්තාවන්ට පුදුමයක් හෝ කම්පනයක් නොවේ. සෆියා සිය ආදරණීය බාල සොහොයුරියගේ දෙවන ඛේදජනක නික්මයාම දුටුවාය. සනීපාරක්ෂක පහසුකම් නැත. අපිරිසිදු පිළිවෙත් කාන්තාවන්ගේ ජීවිතය දුක්ඛිත හා දුක්ඛිත කරයි.

(මාරියම් ලිඳ ළඟ රෙදි ටික සෝදමින්)

“අම්මා මට විනාඩි කිහිපයක් කතා කරන්න පුලුවන්ද?” සෆියා ඇය පිටුපසට වී මෘදු ලෙස විමසුවාය. මාරියම් තිගැස්සී ඉක්මනින් ඇඳුම් සඟවා ගත්තාය.

“ඔව්… ඔව්. මම…… මම එන්නම්. දැන් යන්න.” මාරියම් ලැජ්ජාවෙන් ගොත ගැසුවාය.

අම්මේ, ඔයාට අසනීපද? සෆියා ආයෙත් ඇහුවා.

“නෑ දරුවෙක්. මම සම්පූර්ණයෙන්ම හොඳින්. දැන් මෙතනින් යන්න. මම ඉක්මනින් එන්නම්.” මාරියම් සෆියාට කෑගැසුවාය.

සෆියා එම ස්ථානයෙන් ඉවත් වී පැල්පතට යන අතරමගදී අම්මාගේ කෝපයට හේතුව ගැන සිතූ අතර මිනිත්තු කිහිපයකට පසු ඇයට එය වැටහුණි.

මෙහි පිරිමි සහ ගැහැණුන්ගේ ජීවිතය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් ය. කුමන පරම්පරාවකට අයත් වුවද කාන්තාවන් විෂම චක්‍රයට හසු වේ.

சுத்தமான நீர் மற்றும் சுகாதாரம்

அக்காலப்பகுதி துயரங்கள், பெருமூச்சு மற்றும் புலம்பல்கள் நிறைந்ததாக இருந்தது. ” சைஃப் வீட்டிற்கு பொருட்கள் வாங்க எனக்கு கொஞ்சம் பணம் கிடைக்குமா?” மரியம் வேண்டுகோள் விடுத்தார். “பணமா?? சைஃப் திணறினார். என்னிடம் உனக்கு உணவளிக்கவே பணமில்லை. நீ வீட்டிலேயே இருக்கிறாய், சாப்பிட்டு தூங்குகிறாய், மீண்டும் எழுகிறாய், சாப்பிட்டு தூங்குகிறாய். நான் எத்தனை வாய்க்கு உணவளிக்க வேண்டும்?” சைஃப் தனது மனைவி மீது சரமாரியாக வெடித்தார்.

ஐந்து குழந்தைகளின் இளம் தாயான ஏழை மரியம் எல்லாவற்றையும் பொறுத்துக்கொள்கிறாள். அந்த ஏழைக் குடிசையில் இப்போது உணவோ, குடிக்க சுத்தமான தண்ணீரோ இல்லை. நீண்ட நாட்களாக கைவிடப்பட்ட கிணறு மட்டும் உவர் கலந்த தண்ணீர் உள்ளது.

( அருகிலுள்ள குடிசையிலிருந்து அழுகை மற்றும் புலம்பல்) 

“நீ! முட்டாள் பெண் என் வாழ்க்கையை நாசம் செய்துவிட்டாய். வரதட்சணை கூட இல்லை. இந்த அயோக்கியர்களுடன் இங்கிருந்து வெளியேறு. அந்த மனிதன் மிகுந்த கோபத்துடன் கர்ஜித்தான்

“என்ன வாழ்க்கை இது? உணவு இல்லை. தண்ணீர் இல்லை, உடல்நலக் குறைவு. குழந்தைகளுக்கு ஊட்டச்சத்து குறைபாடு ஏற்பட்டுள்ளது ஆனால் ஆண்களுக்கு குடிப்பதற்கு மட்டும் பணம் இருக்கிறதா??” என மரியமின் மூத்த மகள் சஃபியா பெருமூச்சுடன் யோசித்தாள். 

“எனது குறைகளை யாரிடம் சொல்லலாம்?” இது சஃபியாவின் மனதில் அடிக்கடி எழுந்த கேள்வி. கணவனுக்கு எதிராகவோ அல்லது தந்தைக்கு எதிராகவோ குரல் எழுப்ப அவளுக்கு எந்த சக்தியும் இல்லை. பெண்கள் எவ்வளவோ மைல் தூரம் பானைகள், பாத்திரங்கள் மற்றும் கேன்களை சுமந்து சென்று சுத்தமான தண்ணீரை சேகரிக்கின்றனர். அவர்கள் பகல் நேரத்தில் சுட்டெரிக்கும் நெருப்புப் பந்தான சூரியனின் கதிர்வீச்சின் கீழ் பயணிக்கின்றனர். பெண்களுக்கு நிம்மதியோ மகிழ்ச்சியோ இல்லை.

“சஃபியா……. சஃபியா……….. சஃபியா….” (பக்கத்து குடிசையில் இருந்து அழைக்கும் சத்தம் )

“குரல் மிகவும் பரிச்சயமானது. இந்த நேரத்தில் என்னை யார் அழைக்கிறார்கள்? சஃபியா மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டாள், திடீரென்று அவள் சகோதரி ரிஹாமாவின் குரலை அடையாளம் கண்டாள்.

“ரிஹாமா ….. ரிஹாமா நலமா என் செல்லம்? சஃபியா அவளை மெதுவாக தொட்டு தலையை வருடி விசாரித்தாள். அவள் சுயநினைவின்றி ஒரு பாயில் படுத்திருந்தாள். அவளது உதடுகள் வறண்டு, நலிந்து வெளிறிப்போனாள்.

“எனக்கு…. தண்ணீர் வேண்டும் .” ரிஹாமா சிரமத்துடன் சொன்னாள். பேசுவதற்கு இப்போது அவளுக்கு சக்தி இல்லை. சஃபியா அவள் வாயில் சில துளி தண்ணீரை ஊற்றிக் கொண்டிருந்தபோது, ​​பாய் இரத்தத்தால் மூடப்பட்டிருப்பதை கவனித்தாள். ரிஹாமாவின் கண்கள் கண்ணீரால் நிரம்பி வழிகின்றன, அவள் ஏதோ கிசுகிசுத்தாள், அதை சஃபியாவால் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. 

“ரிஹாமா…… ரிஹாமா” சஃபியா வருத்தத்துடனும் ஏமாற்றத்துடனும் அவளின் பெயரை மீண்டும் சொன்னாள். அவள் கன்னங்களில் கண்ணீர் வழிய ஆரம்பித்தது. ரிஹாமா தனது கூர்மையான கண்களில் கள்ளங்கபடமற்ற புன்னகையுடனும் சஃபியாவிடம் இருந்து விடைபெற்றாள்.

இந்தப் பகுதி பெண்களுக்கு இது ஆச்சரியமோ அதிர்ச்சியோ இல்லை. சஃபியா தனது அன்புக்குரிய இளைய சகோதரியின் விடைபெறுதலை காண்கிறாள், இது இவள் காணும் இரண்டாவது நிகழ்வு . சுகாதார வசதிகள் இல்லை. சுகாதாரமற்ற நடைமுறைகள் பெண்களின் வாழ்க்கையை பரிதாபமாகவும், அவலமாகவும் ஆக்குகிறது.

(மரியம் கிணற்றில் சில துணிகளை துவைக்கிறார்)

“அம்மா, நான் உங்களுடன் சில நிமிடங்கள் பேசலாமா?” சஃபியா அவளிடம் திரும்பி மெதுவாக விசாரித்தாள். மரியம் அதிர்ச்சியடைந்து துணிகளை மறைத்துக்கொண்டார்.

“ஆமாம்… ஆமாம். நான்…… வருவேன். இப்பொழுது செல்.” மரியம் வெட்கத்தால் தடுமாறினாள்.

அம்மா, உடம்பு சரியில்லையா? சஃபியா மீண்டும் கேட்டாள்.

“இல்லை குழந்தை. நான் நன்றாக இருக்கிறேன். இப்போதே இங்கிருந்து கிளம்பு. நான் சீக்கிரம் வரேன்.” மரியம் சஃபியாவை கத்தினாள்.

சஃபியா அந்த இடத்தை விட்டு வெளியேறி குடிசைக்கு செல்லும் வழியில் அம்மாவின் கோபத்திற்கான காரணத்தை யோசித்து சில நிமிடங்களில் புரிந்து கொண்டாள்.

இங்கு ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் வாழ்க்கை முற்றிலும் வேறுபட்டது. பெண்கள் எந்த தலைமுறையைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் தீய சுழற்சியில் சிக்கிக் கொள்கிறார்கள்.

Edited, translated and published by: RACSLIIT Editorial Team 2022-23